Rib and Sea

Γράφει ο Γιώργος Φλωράς (*)

Στην ζωή μου ποτέ δεν ήμουν ρίψασπις. Έχω αγωνιστεί για πολλά πράγματα ακόμα και όταν όλα ήταν απέναντί μου. Αγωνιζόμουν και αγωνίζομαι για αυτά όταν πιστεύω ότι έχω δίκιο. Όταν όμως διαπιστώσω ότι έχω άδικο (αντικειμενικά ή υποκειμενικά) τότε σταματάω.

Μια μεγάλη μάχη της ζωής μου είναι και η μάχη κατά του πιο βρόμικου συστήματος της διαπλοκής στην Ελλάδα, κατά των καρτέλ και των προστατών τους. Έμπλεξα άθελά μου όταν ένα «καρτελάκι» σχηματίστηκε στον χώρο που δούλευε η οικογένειά μου επί δεκαετίες, στα ξενόγλωσσα βιβλία. Το λέω «καρτελάκι» γιατί αυτοί έκλεψαν καμιά 100στη εκατομμύρια ευρώ μόνο από τους καταναλωτές, ψίχουλα μπροστά στους «αρχηγούς» (τρόφιμα, καύσιμα, δομικά υλικά, κατασκευές, σούπερ μάρκετ, τράπεζες κλπ). Η ανάγκη να αντισταθώ (μαζί με την οικογένειά μου) στα λαμόγια που αποφάσισαν να μας κλείσουν με παράνομες μεθόδους, με έφερε αντιμέτωπο με μια τρομακτική πραγματικότητα. Ο ατομικός αγώνας στην πορεία έγινε αγώνας κατά της διαπλοκής που διέλυε την Κοινωνία.

«Στην ευρωζώνη και την ΕΕ πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο τεκτονικές αλλαγές και σεισμικές ανακατατάξεις. Η ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ κλονίζονται συθέμελα, ενώ η Ελλάδα του ευρώ είναι καταδικασμένη σε αιώνια νεοαποικιοποίηση με το ένα αποτυχημένο μνημόνιο να διαδέχεται το άλλο και με την λιτότητα να την αντικαθιστά ακόμα περισσότερη λιτότητα και φορολεηλασία» δήλωσε ο Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑ.Ε, Παναγιώτης Λαφαζάνης, μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό.

Ο κ. Λαφαζάνης εξέφρασε την πεποίθηση ότι «η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα στη χώρα μας μπορεί να συμβολίσει ένα μεγάλο βήμα για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Αγωνιζόμαστε ώστε η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα να συνδυασθεί με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα διαγραφής του επονείδιστου και μη βιώσιμου χρέους, σεισάχθειας στα ιδιωτικά χρέη των μικρομεσαίων εισοδημάτων και εθνικοποίησης των τραπεζών, στη βάση ενός σχεδίου παραγωγικού μετασχηματισμού της χώρας. Η τρομοκρατία σε βάρος του εθνικού νομίσματος έχει αρχίσει να πέφτει στο κενό.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

"Να πας να δεις το σπίτι του Βασίλη Κλαδά στην Κοσκινού", μου είπε ο καλός φίλος Σπύρος Καπίτσας μόλις άκουσε ότι θα περάσουμε τα Χριστούγεννα στη Ρόδο. Και πήγα. Και εξεπλάγην, για άλλη μια φορά, με τους θησαυρούς που κρύβει η ελληνική περιφέρεια. Με την παράδοση που κάποιοι συντηρούν καταβάλλοντας χρήματα από το υστέρημά τους. Με μια Πολιτεία ανύπαρκτη, που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να χαρακτηρίζει ένα σπίτι παραδοσιακό και να αδιαφορεί, στη συνέχεια, για το κόστος επισκευής και συντήρησής του, ενώ απαγορεύει κάθε παρέμβαση του ιδιοκτήτη! Στενοχωρήθηκα, δε, γιατί οι παραδοσιακοί αυτοί θησαυροί διατηρούνται, κατά κανόνα, σαν μουσειακοί χώροι αφού η παραμονή σ' αυτά, ιδιαιτέρως κατά την διάρκεια του χειμώνα, είναι σχεδόν απαγορευτική λόγω της υγρασίας και της έλλειψης θερμαντικών σωμάτων.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δύο μαγαζιά βρήκαμε μόνο ανοικτά να λειτουργούν με κανονικό ωράριο (το ένα ήταν ανοικτό όλο το 24ωρο!) στην παλιά πόλη της Ρόδου τα Χριστούγεννα. Μια εκπληκτική καστροπολιτεία βγαλμένη από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, που το καλοκαίρι σφύζει από ζωή και τον χειμώνα μετράει τη μοναξιά της με τους λιγοστούς ρομαντικούς επισκέπτες της να μοιάζουν με φαντάσματα καθώς περπατούν στα καλντερίμια με τον χαμηλό δημοτικό φωτισμό και τα κατεβασμένα ρολλά των καταστημάτων. Το καφεκοπτείο της οικογένειας Καμπέρη είναι το ένα από τα δύο αυτά μαγαζιά. Το άλλο είναι το "Φουρνάρικο", που παραμένει ανοικτό όλο το 24ωρο!