Rib and Sea
Πρόσωπα
Ο άγγελος που κατέβηκε στη Γη και παίζει άρπα...
Μετάφραση : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όταν η Olga Shevelevich άκουσε πριν από έξι χρόνια την πεντάχρονη Alisa Sadikova να παίζει άρπα, κατάλαβε ότι βρισκόταν μπροστά σε κάτι εξωπραγματικό. Ήταν η πρώτη φορά που το νεαρό κορίτσι κρατούσε στα χέρια του ένα μουσικό όργανο και έπαιξε ένα μουσικό κομμάτι που η Shevelevich, μια αρπίστρια και φίλη της οικογένειας, της έμαθε εκείνη ακριβώς την στιγμή.
"Ένοιωσα δέος", λέει η Shevelevich, που είναι σήμερα μία από τις δασκάλες μουσικής της Sadikova. "Νοιώθω ακόμη δέος κάθε φορά που την ακούω να παίζει. Μόνο μια ιδιοφυία μπορεί να κάνει αυτό που κάνει η Sadikova".
Η Sadikova, που είναι σήμερα στην ηλικία των 11, εκπαιδεύεται στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης, στη Ρωσία. Σε ηλικία επτά ετών έπαιξε στο Carnegie Hall. Όταν ερωτήθηκε τι της αρέσει περισσότερο στην άρπα, η Sadikova απάντησε : "Όλα. Είναι το πιο απαλό και πιο όμορφο μουσικό όργανο".
Μιχάλης Καλογεράκης : Θέλετε να παράξετε υδρογόνο καίγοντας μέταλλα; Να πώς θα το κάνετε χωρίς να σπαταλήσετε μια περιουσία!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Πολύς θόρυβος έχει δημιουργηθεί και πολύ μελάνι έχει χυθεί από τότε που για πρώτη φορά ο Ταρζάν της "ενημέρωσης" (sic) έβγαλε στον αέρα τον Πέτρο Ζωγράφο. Τόσο οι θαυμαστές όσο και οι επικριτές του σχολίασαν στο διαδίκτυο, με το θερμόμετρο να ανεβαίνει επικίνδυνα όταν κάποιοι εκφράστηκαν με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για τον ερευνητή. Από την άλλη, ο Μιχάλης Καλογεράκης αναφέρθηκε στις πολλές ανακρίβειες που, κατά την άποψή του, βγήκαν από τα χείλη του "συναδέλφου" του, κατά την διάρκεια αυτών των εκπομπών, αλλά και στην περίεργη σιωπή των επιστημόνων οι οποίοι παρευρίσκοντο στα πειράματα του Πέτρου Ζωγράφου.
Ελένη Μεταξωτού. Η ζωντανή ιστορία της Σύρνας.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ετεροχρονισμένα δημοσιεύεται στο "Rib and Sea" εκείνη η συζήτηση που είχα με την γιαγιά Ελένη ή "Λενάκι", όπως συνήθως αποκαλούν την κυρία Ελένη Μεταξωτού στην Αστυπάλαια. Μεσολάβησε η παραλαβή των φωτογραφιών της από την καλή συνάδελφο Κατερίνα Αντωνοπούλου και ο καταιγισμός των άρθρων και βίντεο που προέκυψαν από τα ταξίδια μας στην Αίγινα και στα Χανιά. Ήταν αδύνατον όμως να ξεχάσω τη γιαγιά Ελένη, το βίντεο και οι φωτογραφίες της οποίας πολιορκούσαν εδώ και ένα περίπου μήνα την οθόνη του υπολογιστή μου. Χθες έφθασε τελικώς η ώρα για την επεξεργασία τους.
Νοιώθω εδώ την ανάγκη να πω ότι είναι εξαιρετικό το προνόμιο που έχω, στη διάρκεια των περιπλανήσεών μου στην ελληνική περιφέρεια, να συναντώ απλούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν πράγματα να πουν και να κάνουν, σε αντίθεση με τους άλλους, τους "glamorous", τους δήθεν, που κατακλύζουν καθημερινώς τους καθοδικούς σωλήνες της τηλεοπτικής μας αποχέτευσης χωρίς να λένε τίποτε.
Η Ελένη Μεταξωτού έζησε τα παιδικά της χρόνια, καθώς και ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της, σε μια βραχονησίδα, τη Σύρνα, που απέχει μερικά μίλια από την Αστυπάλαια. Οι αναμνήσεις της από εκείνη την ευτυχισμένη περίοδο, όπως η ίδια λέει, είναι έντονες και ζωγραφίζονται πάνω στο χαμογελαστό πρόσωπό της όση ώρα κάνει αναδρομή στο παρελθόν.
Το πολεμικό μουσείο του Ανδρέα Χατζηδάκη στο χωριό Ασκύφου Σφακίων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία κερδίζει τελικώς πάντοτε (στην Ελλάδα τουλάχιστον) τις εντυπώσεις, ακόμη και όταν ο ιδιώτης που την αναλαμβάνει δεν αποβλέπει σε οικονομικά ωφέλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πολεμικό Μουσείο που έχει στήσει ο Ανδρέας Χατζηδάκης στο χωριό Ασκύφου, στο ομώνυμο οροπέδιο που συναντά κανείς όταν ξεκινήσει από τα Χανιά, βγει στη διασταύρωση προς Βρύσες και ακολουθήσει τον δρόμο που οδηγεί στα Σφακιά. Κάτι ανάλογο είχα πέρυσι δει και στο Λακκί της Λέρου, στο ιδιωτικό Πολεμικό Μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη : http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero
Μια χανιώτικη γαίτα ζωντανεύει στα χέρια του Ανδρέα Φουράκη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βούλιαξε, διελύθη, σχεδόν, εις τα εξ ων συνετέθη, ξεχάστηκε. Έτσι την βρήκε ο Ανδρέας Φουράκης όταν αποφάσισε να την ξυπνήσει από τον βαθύ λήθαργό της και να την επαναφέρει στη ζωή. Και τότε άρχισε ο μακρύς και επίπονος αγώνας, η μεγάλη προσπάθεια ανακατασκευής, με την πολύτιμη βοήθεια του Χανιώτη καραβομαραγκού Γιώργου Μυλωνάκη. Πρόκειται για μια εγκαταλελειμμένη χανιώτικη γαίτα που καμαρώνει πια μέσα στα νέα της ρούχα και αυτοσυστήνεται με το καινούργιο της όνομα : "Αργυρώ".
Την είδα έξω από το κατάστημα των Φουράκηδων στα Χανιά, στολισμένη, με τα καλά της, φρεσκοβαμμένη, με τα εκατοντάδες λεντάκια να την φωτίζουν σαν ένα αλλοιώτικο αλλά υπέροχο δένδρο Χριστουγέννων βγαλμένο απ' το παρελθόν και αποσβολώθηκα, κάνοντας αυθόρμητα αναδρομή στο υπέροχο χρονογράφημα του φίλου μου, που είχα δημοσιεύσει στο "Rib and Sea" τον Μάρτιο του 2013 με τίτλο : "Μια ψαρόβαρκα, ένας ψαράς, μια ιστορία" : http://www.ribandsea.com/articles/946-2013-03-05-13-05-34